Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 1: Στενή συσχέτιση της διαβητικής κετοξέωσης με την κοινωνική απομόνωση

Πληροφοριακά Στοιχεία

Τελευταία ενημέρωση : Τετάρτη, 31 Αυγούστου 2016 08:07

Η διαβητική κετοξέωση (ΔΚΟ) είναι μία οξεία και ιδιαιτέρως επικίνδυνη επιπλοκή κυρίως του ΣΔ1.

Η παρουσία μίας ΔΚΟ και κυρίως όταν αυτή εμφανιστεί στο αρχικό διάστημα από τη διάγνωση της νόσου είναι δικαιολογήσιμη μιας και συχνά αποτελεί την πρώτη εκδήλωση της νόσου. Ωστόσο τα πολλαπλά επαναλαμβανόμενα επεισόδια ΔΚΟ δεν θεωρούνται λογική εξέλιξη της νόσου μιας και δύναται να αποφευχθούν μέσω συστηματικής λήψης ινσουλίνης, σωστής τιτλοποίησης της δόσης της όταν αυτή χρειάζεται όπως για παράδειγμα σε καταστάσεις λοίμωξης και τακτικής επικοινωνίας με τον θεράποντα ιατρό η το ειδικό τμήμα παρακολούθησης.
Πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες που δυσχεραίνουν την ποιότητα της ζωής πολλών ανθρώπων σήμερα, ορισμένα βιώματα στην παιδική ηλικία όπως η εμφάνιση του ΣΔ1 εντείνουν την αίσθηση κοινωνικού αποκλεισμού. Μία χρόνια νόσος που εκδηλώνεται σε μικρή ηλικία δύναται να προκαλέσει αισθήματα μειονεκτικότητας στην παιδική ηλικία, βιώματα ψυχολογικής βίας από άλλα παιδιά και βαθιά αίσθηση διαφορετικότητας που πάντα οδηγεί στην πίστη ότι «είμαι μόνος, κανείς δεν με καταλαβαίνει».
Σε μία πρόσφατη μελέτη διαπιστώθηκε ότι τα άτομα με ΣΔ1 που έχουν παρουσιάσει περισσότερα από 5 επεισόδια ΔΚΟ σε σχέση με αυτά που έχουν παρουσιάσει μόνο 1 επεισόδιο ΔΚΟ είναι συχνότερο να είναι μικρότερα σε ηλικία, να έχουν διαγνωσθεί με ΣΔ1 κατά τη διάρκεια της εφηβείας, να λαμβάνουν αντικαταθλιπτική αγωγή και να αισθάνονται κοινωνικά απομονωμένα ενώ παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο θνητότητας.
Συγκεκριμένα κατά την διεξαγωγή της έρευνας μελετήθηκαν 628 επεισόδια ΔΚΟ μεταξύ του 2007 και του 2012 από 271 ασθενείς με ΣΔ1. Το 35% (96 άτομα) παρουσίασαν 1 μόνο επεισόδιο (ομάδα Α), το 41 % (111 άτομα) παρουσίασαν 2 έως 5 επεισόδια (ομάδα Β) και το 24% (64 άτομα) παρουσίασαν πάνω από 5 επεισόδια ΔΚΟ (ομάδα Γ).
Βρέθηκε ότι τα άτομα της ομάδας Γ (πάνω από 5 επεισόδια ΔΚΟ) σε σχέση με τα άτομα της ομάδας Α (1 μόνο επεισόδιο) είχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις στα ακόλουθα:
• Έπασχαν περισσότερα έτη από ΣΔ1 (12,8 vs 7,6 έτη).
• Είχαν μικρότερη μέση ηλικία διάγνωσης (14 vs 24 έτη).
• Είχαν υψηλότερη HbA1c (11,6% vs 9,4%).
• Συχνότερα είχαν νοσηλευτεί για κάποια ψυχιατρική νόσο (13,1% vs 4,3%).
• Συχνότερα ελάμβαναν αντικαταθλιπτική αγωγή (47,5% vs 12,6%).
• Είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου στα χρόνια παρακολούθησης μετά το τελευταίο επεισόδιο ΔΚΟ (6 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο) και συγκεκριμένα το 23,4% των ατόμων της ομάδας Γ απεβίωσε σε διάστημα παρακολούθησης 2,4 ετών.
Συμπερασματικά, σύμφωνα με τον κύριο ερευνητή Dr Frases W. Gibb, στα άτομα που η διάγνωση της νόσου έγινε κατά τη διάρκεια της εφηβείας και σε αυτά που πάσχουν από κάποια συναισθηματική νόσο πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή και υποστήριξη από επιστημονική ομάδα που περιλαμβάνει εκτός των άλλων ψυχολόγο και ψυχίατρο διότι αυτά τα άτομα παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης επαναλαμβανομένων επεισοδίων ΔΚΟ.
Risk of death following admission to a UK hospital with diabetic ketoacidosis. Fraser W. Gibb et al. Diabetologia. Published online July 11, 2016

Νικόλαος Βάλβης Ενδοκρινολόγος Διαβητολόγος στην περιοχή της Λάρισας.

• Νέα